عشق در غزلیات سنایی و عطار

چکیده عشق یکی از مضامین شورانگیر مبحث ادبیات است که همواره محور اندیشه ها و سخن پردازی های شاعران شیرین سخن بوده و عاملی است نیرومندکه طبایع را برمی انگیزد و جوش و خروش و دل انگیزی آن سبب شکوفایی استعدادهای هنری می گردد آن چنان که محور اصلی ادبیات غنایی جهان را تشکیل می دهد. در ادبیات فارسی نیز غزل بهترین جلوه گاه آن می باشد . غزل زبان دل و تجلی گاه عاشق و معشوق است. از آنجا که یکی از مباحث مهم و اساسی عرفان موضوع عشق است ، در نظم و نثر فارسی فراوان از آن سخن رفنه و شاعران عرفان مسلکی چون سنایی و عطار غزلیاتی آکنده از عشق پرشور و جان سوز دارند. این دو شاعر نامدار که نقش بسیار مهمی را در تداوم جریان اندیشه و عرفان ایرانی بر عهده دارند ، در غزل سبکی نو بنیان نهادند؛ بدین ترتیب که آن را فارغ از سوز وگداز عشق زمینی تجلی گاه عشق عرفانی و بیان مقامات آن و اوصاف معشوق ازلی و احوال عاشقان راه حق قرار دادند. در این پژوهش سعی شده است ، جایگاه و مفهوم عشق در غزلیات سنایی و عطار و همچنین احوال و صفات و ویژگی های عشق و عاشق و معشوق و انواع هر یک از آن ها با توجه به دیدگاه عرفا و ادبا درباره ی عشق مورد بررسی قرار گیرد. کلید واژه: سنایی ، عطار ، عشق ، عاشق ، معشوق ، غزل ، عرفان